Rauða djásnið # 2

Tími fyrir aðra sögu af rauðu djásni. Ó nei, það er ekki sama djásnið og flutti mig milli staða hér um árið! Það hefur verið selt, fyrir einar 50.000,- kr., og er Daníel á Helgastöðum stoltur nýr eigandi. Við óskum honum að sjálfsögðu til hamingju með drossíuna!

Við erum að tala hér um eldavélina mína. Ó svo fögur. Hún er rauð. Mýrarrauð. Með appelsínugulum tökkum. Ég álít að eldavélinni hafi verið hent einhvern tímann uppúr fyrri heimstyrjöld. Einhverra hluta vegna hefur hún ekki viljað gefast upp, og nú er hún hér hjá mér. Ég veit eiginlega ekki hvort hún telst ennþá til eldavéla í hefðbundinni merkingu, þar sem hún hitnar meira að utan en innan. Mér skilst þær eigi ekki að gera það. En það er allt í lagi. Það er nefnilega ísskápur við hliðina á þessari mögnuðu græju, og þegar verst lætur sting ég bara rassinum þar inn. Assgoti gott. Snillingarnir sem hönnuðu tækið höfðu líka vit á því að setja við í handfangið, svo ef maður passar að hitta á viðinn þá brennir maður sig ekki á annars fagursniðnu málmhandfanginu.

Takkarnir eru líka ofsalega sniðugir. Tölurnar eru allar máðar af, þið vitið: þessar sem segja til um hita, svo maður verður bara að giska. Það gengur misvel. Erfiðast var þetta í fyrstu, þar sem hitinn á hellunum fjórum er rangsælis hækkaður með þar til gerðum appelsínugulum tökkum. Nei, ég lýg, hraðsuðuhellutakkinn er réttsælis. Lengi átti ég ekki til orð yfir því hversu lengi ein hella á hæstu stillingu gæti verið að koma upp suðu á vatni. En þar sem ég er sérdeilis úrræðagóð, þolinmóð og hika ekki við að gera tilraunir, þá fann ég fljótt orsökina. Takkarnir fyrir ofninn, eins og hraðsuðuna, snúast rétt.

Brunalyktin sem gýs upp þegar kveikt er á apparatinu er náttúrulega bara heimilisleg, og reykurinn sem púðrast gegnum lélegt einangrunargúmmí á vinstri hlið ofnhurðar einnig. Smellirnir dularfullu sem heyrast öðru hvoru veita manni félagsskap á dimmum vetrarkvöldum, og eru þessu gæða sírati virkilega til framdráttar. Hún sparar líka rafmagn, því þegar þér hefur tekist að sigrast á viðsnúnum tökkum og hitað eina hellu, þá geturðu notað allar hinar líka því þær hitna að sama skapi.

En, nú eru tímamót framundan. Við neyðumst líklega til að láta þessa elsku frá okkur. Það er öryggi barnanna sem knýr okkur til þess, aðallega drengsins þar sem stúlkan er orðin 5 ára og búin að læra að forðast Old Red. Það er hitinn og vöntun á barnalæsingu á hurð nánar tiltekið. En, eins manns dauði er annars brauð, eins og við segjum í sveitinni, og eru þetta því góðar fréttir fyrir ykkur dyggu lesendur. Þið hafið nú tækifæri til að eignast þennan stórbrotna grip sem geymir matar-menningarsögu þjóðarinnar á 20. öld og gott betur. Fýsilegur kostur í vali á raftækjum, og stöðugur klettur í ólgusjó breytinganna! Ekki er merkið af verri endanum, en eftir stendur einn stafur af því, X, og það er alveg örugglega ekki Elektrolux!

Nú, tækið er falt, en einungis fáist viðunandi tilboð. Þar sem gamli hlunkurinn er ekki einungis antík, heldur einnig ástæða til að selja hann sem hönnun, þá er lágmarkstilboð 500.000,- krónur íslenskar. Þið getið gert tilboð hér á síðunni, nú eða haft samband við mig í síma. Fáist ekki rétt verð, verður gripurinn látinn á einhvern þeirra skipulögðu ruslahauga sem eru hér í grennd, svosem Smámunasafn Sverris Hermannssonar, eða Iðnaðarsafnið á Akureyri. Möguleiki er að Þjóðminjasafninu verði boðinn hann til eigu, geti þeir sótt. Þá mun líklega fylgja gömul loftpressa. Þið getið þá fengið nasaþefinn af fágætum eðalgrip á einum þessara staða, séuð þið of samansaumuð til að kaupa hann.

Telst nú uppboð formlega hafið, vinsamlegast gerið tilboð.

Virðingarfyllst, Uppboðshaldari.

Ertu hrædd við auga?

Enginn að fíla kiddann ha?

Ég og dóttir mín fórum í sniðugan leik í gærkvöldi áður en hún fór að sofa. Hún kenndi mér leikinn áður en við byrjuðum, og fólst hann í því að annar átti að spyrja hinn "Ertu hræddur við........?" og ef svo var átti "hinn" að blikka augum. Hófst svo leikurinn. Um ýmislegt var spurt; skrímsli, drauga, svín, naut, fugla, geitur, krókódíla o.s.frv. Svo spyr daman "Ertu hrædd við....... AUGA??" og hlær mikið. "Pffff auga?" spyr ég hneyksluð, "hver heldurðu að sé hræddur við auga?" Ég blikka að sjálfsögðu ekki augum, en við hlæjum örlítið að þessu báðar tvær.

Þegar hún var farin að hrjóta fór ég að hugsa. "Ertu hrædd við auga?" Áhugaverð spurning. Ég held bara að barnið hafi hitt naglann á höfuðið með þessari spurningu. Ég meina, hvaða líkamshluta eða líffæris er oftar vísað til en augnanna þegar á að höfða til ógnar og hræðslu? Hver kannast ekki við "Stingandi köld augu hans fengu hárin til að rísa...." og viðlíka lýsingar í rituðum frásögnum? Aldrei sér maður "Vegna bræði tútnaði fótur hans svo líkþornið gaf sig undan þrýstingi.." eða "Frostsprungið nefið sem beindist að mér nísti inn að beini". Eins er þegar fólk sér eitthvað "skerí" við aðra, þá hafa augun yfirleitt eitthvað með það að gera. "Æi, hann er bara eitthvað svo furðulegur til augnanna" er ofsalega vinsæll frasi. Hvers vegna ætli þetta sé? Hvernig ætli augun, umfram aðra líkamsparta, hafi unnið fyrir þeim heiðri að teljast gefa vísbendingu um innri mann? Endilega svarið gott fólk ;) Og segið mér, eruð þið hrædd við AUGA?

Þessi pistill var í boði "EvilEye" linsuvökva sem hreinsar, mýkir og lyftir augunum svo virðist undurblíð! Buy Now, and get a free "EvilEye" nightlight!!!!!

Þegar öllu er á botninn hvolft..... eða svoleiðis

Mér finnst þetta fyndið:

http://kiddik.bloggar.is/blogg/103094/

og þetta pínulítið líka:

http://kiddik.bloggar.is/blogg/103101/

Já, segir bara allt sem segja þarf. Hvað get ég sagt, ég er einföld sál.

Annars veit ég ekkert hver þessi Kiddi er.

Óslípað þingmannsefni held ég bara

Hvort viljiði að ég tali um hvalveiðar eða hleranir og óprúttna aðila? Nei bara spyr. Ég gæti reyndar líka verið töff og fengið mér diesel gallabuxur á 30.000 kr. og kvartað svo undan háu matvælaverði. Ég gæti talað um íslenskt vatn í föstu og fljótandi formi. En ég ætla ekki að gera neitt af þessu.

Það er nefnilega annað stærra vandamál sem ég er að bograst með, sem er öllu krónískara en ofangreindar dægurflugur (utan kannski íslenska vatnið). Þetta eru tvö orð. Erindreki og hungursneyð. Ég les þau vitlaust. Erin-dreki og hungur-sneyð. Þrátt fyrir að hafa verið meðvituð um þessa vitleysu mína í fjöldamörg ár, þá virðist ég ekki geta hrist þetta af mér. Ég held það sé vegna þess að vitleysuna tileinkaði ég mér of snemma, og hún leiðréttist ekki fyrr en of seint. Að sjálfsögðu eru dreki og sneið miklu eðlilegri orð fyrir barni heldur en -reki og neyð. Sömu ástæðu tel ég vera fyrir því að ég er léleg í stærðfræði: ég fékk ekki góða stærðfræðikennslu nógu snemma. Sjáiði til, það var sko notaður ómögulegur stærðfræðikennari þar til u.þ.b. 8. bekk var náð. Þá þurfti að skipta því hann skildi stærðfræðina líklega ekki lengur. Sá sem fylgdi í kjölfarið var andfúll. Það ýtti ekki undir áhugann á því að fá aðstoð við reiknidæmin.

Ég ætlaði reyndar ekkert að tala um þetta heldur. Ég er viss um að þingmennirnir ætla oft ekkert að tala um það sem þeir enda svo á því að þvaðra um svo dögum skiptir. Og eins og þeim hefur mér tekist að klína sökinni á allt annað en sjálfa mig. Ég er töff.

Eru skáldin ský í buxum?

Nokkrar nýjar, fyrir mömmu/ömmu gömlu ;)

Fyrst hérna ein afmælismynd af Tönju Kristínu... það fór eitthvað illa fyrir Aðalheiði þarna reyndar :s


Og svo ein síðan á öskudaginn, daman er ekki mikið fyrir að leyfa myndatökur, full snemmt fyrir slíkar kreddur þykir mér reyndar.

Hér er maður að bonda við pabba sinn. Þetta er semsagt ný mynd af óskírðum, ekki ævaforn mynd af Tönju. :)

Afsakið flassleysið hér, en augun voru ekki alveg að samþykkja það.

Hér erum við Ívar að plotta framtíðina, pabbar okkar eru þegar farnir að rífast um hver á að fara fyrstu ferðina að sækja okkur á löggustöðina eftir 15 ár. ;) Niiii, við verðum algjör ljós!

Og hér erum við BabyBorn, hún var ekki alveg jafn skemmtileg og Ívar.

Nú, vonandi dugar þetta í bili. Ég var að sjálfsögðu heila eilífð að "loada" þessu inn á turtletengingunni minni hérna, og tel mig eiga skilin þolinmæðiverðlaun Nóbels fyrir það. Mamma, þú græjar eitthvað svoleiðis. Geri ráð fyrir að búa til aðra síðu fyrir myndir í nánustu framtíð, einhverja hentugri en þessa. Ætli hún verði ekki áfram lögð undir tilgangslaust blaður.

Ég kveð í bili, eins og blóm í eggi með sól í hjarta!

Början.

Strumpur mættur!

Lítill strákur fæddist þann 27. september síðastliðinn, 16 merkur og 52 cm.

Allt gekk vel og við höfum það öll voða gott. Svo gott að ég hef ekkert nennt að fara hérna inná til að tilkynna þetta fyrr en núna :) Enda ættu flestir sem lesa þetta að hafa fengið fréttirnar eftir hefðbundnari leiðum, svosem eins og gegnum síma eða talstöð.



Við látum vera að birta myndir af mér að svo stöddu :D

Haustið er komið...

... og ég var að uppgötva. Offitusjúklingar eru duglegasta fólk í heimi. Ég fer ekki ofan af því. Þvílíkt erfiði sem það hlýtur að vera að leysa hin einföldustu daglegu verkefni þegar maður er svona 50+ kg of þungur. Þessa ályktun dreg ég af því að þurfa að drattast um í eigin líkama þessa dagana. Ég segi fyrir mitt leyti; ég er einfaldlega of löt að eðlisfari til að nenna að verða offitusjúklingur!

Hér eru dæmi um það sem ég get ekki lengur:

-Klætt mig í skó með mannsæmandi hætti.
-Beygt mig eftir hlutum sem ég missi á gólfið í bílnum.
-Nagað táneglurnar.
-Staðið upp úr Lazy Boy án vandræða.
-Faðmað fólk.

Aftur hafa mér áskotnast örfáir nýir hæfileikar. Ég get:

-Kreist naflann og skoðað eftirstöðvar eigin naflastrengs.
-Leikið páskaegg.
-Leikið Bjössa bollu.
-Klofið atóm.

Hinir horfnu hæfileikar nýttust mér betur, sem athafnalitlum einfeldning. Unnið verður hörðum höndum að því að endurheimta þá hið fyrsta. Munið þessa speki lömbin mín, og látið ekki spikið hlaupa með ykkur í gönur. Á morgun hefst dagskrá með hugvekju.

Guð veri með ykkur.

Endurskoðun

Niðurstaða fengin: Það eru bara endar sem blogga á sumrin. Og þar sem ég er afar töff þá dreg ég til baka öll loforð um aukna tíðni bloggfærslna og blóm í haga, þar til að hausti.




Ég er hrædd um að ég hafi skotið mig laglega í fótinn með því að tilkynna þetta, svona að sumarlagi.

Nýlenduvarningur:
Fjölært rýgresi og illa bruggaður tröllamjöður frá árinu 1997 til á lager. Hafið samband.

Nú er tækifærið!

Þrjú sjálfdauð landnámshænsni fást gefins gegn því að vera sótt. Mögulegir smitberar. Haddur getur fylgt.

Einnig uppsóp úr úreldingarsláturhúsi á Kópaskeri. Tilvalið á grillið! Fæst fyrir lítið.

Fyrstur kemur, fyrstur fær!

Til sölu!

Til sölu er Haddur, árgerð '75. Eina eintakið á landinu. Haddur afhendist heilsufarsskoðaður, ormahreinsaður, bólusettur og tryggður. Án ættbókar. Lítillar feldhirðu er þörf. Tilvalinn fyrir útivistarfólk og matháka. Bíll, reiðhjól, sjókajak og matardallur fylgir. Aðeins framtíðarheimili kemur til greina. Uppsett verð kr. 50.000,- eða besta tilboð. Engin skipti. Áhugasamir geta leitað nánari upplýsinga með því að kommenta á færsluna.

Geysp

Nú eru tveir klukkutímar síðan Ungfrú Ísland hófst. Skiptar skoðanir eru um keppnina, sem og allar fegurðarsamkeppnir, og sætir hún m.a. gagnrýni femínista fyrir að bera á borð staðalímyndir fyrir konur sem ómögulegt er að lifa eftir. Þá er það gagnrýnt hvernig hægt sé að keppa í fegurð, hún sé afstæð, og hæfileikinn að spranga um gólf með bros á vör sé falinn í hvaða heilalausa apa sem er. Gott og blessað, ég ætla ekkert að segja um þessi mál, enda tel ég að við höfum því miður stærri fiska að steikja hvað varðar staðalímyndir.

Ég er með aðra gagnrýni á þessa keppni. Hversu FÁRÁNLEGA LEIÐINLEG getur ein keppni verið?? For fuck sake!!! Ég verð bara að taka ofan fyrir þeim sem halda það út að horfa á þennan horbjóð í rúma tvo klukkutíma. Þau skipti sem ég skipti milli stöðva til að sjá hvort eitthvað spennandi væri að ske voru annað hvort auglýsingar, stelpa að þvæla um áhugamálin sín eða stelpa að labba. Það var ekki nóg með að hún væri ekkert að gera annað en að labba, heldur labbaði hún eins hægt og mannskepnunni er mögulegt. Eins og nýborin kerling, vantaði bara sethringinn í eftirdrag. My o my, ég á ekki orð yfir leiðindin. Hvað eruð þið að tala um þátttakendur, ég spyr frekar hvar er heilabaunin í fólkinu sem virkilega hefur gaman að því að horfa á þetta? "A day in the life of a coma patient", það kalla ég sjónvarpsefni!!

Og þegar ég hélt að keppnin gæti ekki orðið mikið leiðinlegri birtist mér Friðrik Ómar, syngjandi "You are so beautiful" af mikilli innlifun. Bara kreist andlitið fær mig til að vilja plokka úr mér augun og henda þeim í frystinn. Nei heyrðu!!! Bwaaaahahahahhaha nú datt Unnur Birna. It suddenly got interesting. Æi greyið. En ég meina, ef einhver kona hefur efni á því að detta, þá hlýtur það að vera hún.

Ohh ég er svo langorð alltaf. Best að ég hætti. Af þessum ástæðum ofantöldum, og engum öðrum, hreinlega skil ég bara ekki hvers vegna fegurðarsamkeppnir eru til. Ennþá síður hvers vegna þeim er sjónvarpað. Ég vildi að þeir hefðu endursýnt þátt um pöddur á RÚV á sama tíma, ég hefði ljáð þeim áhorf mitt.

Góðar stundir.

Bjössi Vembill

Ég er hinn nýji Bjössi Vembill. Hef þar með hrifsað titilinn af stórfrænda mínum Birni Sigurðssyni. Hann fær að halda hinum titlinum, Bjössi Rauði. Það er þar til mér dettur í hug að mála hárið rautt, í stíl við vembilinn. Stundum held ég að þetta sé að slitna framan af mér, fóðurþunginn er svo mikill. Andskotans vembill.
Undir vemblinum er svo pínulítil bumba, en heppilega mistaka allir vembilinn fyrir rosalega stóra bumbu utanum alveg rosalega, rosalega stórt barn. Ég spila með, því ég get það. Hver vill vera með vembil og litla bumbu, þegar enginn vembill og stór bumba er í boði?

Það rann hins vegar upp fyrir mér um daginn að þetta ástand er aðeins tímabundið. Dagar hreinræktaðs vembils munu koma áður en ég veit af. Ohh hvað það verður ljúft að mæta í Hagkaup, nýbúin að koma krílinu frá mér, feeling slim as ever, og einhver kunningjakonan sem ég man ekki hvað heitir mun stoppa mig og spyrja: "Gavööð ertu ekki enn búin að eiga, þessi ætlar að láta bíða eftir sér. Jiii, ég held það nú, svo gott að vera þarna í hlýjunni...." o.s.frv. Ætli ég spili ekki bara með þá líka. Hristi vembil með kurteisishlátri.

Það sem óumflýjanlega verður þarna á milli er fæðing. Elskulegur kvensjúkdómalæknir upplýsti mig um það um daginn að fyrsta og önnur fæðing væri eins og svart og hvítt. Og hló. Já konur nytu sko annarar fæðingar! Mér var ekki skemmt. Andskotann ætli hann viti um það. Mér þætti gaman að sjá hann njóta þess að skíta keilukúlu, hvort sem væri í fyrsta eða annað sinn. Jafnvel með hjálp einhverskonar iðnaðardrullusokks, sem engan gæti grunað að væri til annars en að losa stíflaða rotþró. Já ég man alltof vel eftir þessu. Andstyggilegur ananasdjús, klappstýrur, steinrunnin kerling með forláta sogklukku í eftirdragi og blóðmagn sem aðeins sæmir 3ja flokks sláturhúsi. Jah, hver nýtur þess ekki, spyr maður sig. En ég brosti bara kurteisislega framan í karlinn, hann hlyti að vita þetta.

Afsakið orðbragðið. Ég held ég hætti hér.

Rauða djásnið

Ég keyri um á frábærum bíl. Hann heitir Subaru Legacy Station 1987. Frábær. Fráááábær. Eitt gott dæmi um ágæti hans og frábærleika er þegar ég fer í Bónus, eða Svínó eins og dóttir mín vill kalla þá ágætu bútík. Þið vitið þegar maður er að vandræðast með kerruna við bílinn, reyna að tína uppúr henni draslið án þess að hún renni af stað og skaði nærstadda bíla, eða sem verra er: manns eigin bíl ;). Sérstaklega er þetta erfitt þegar það er rok. Þetta er hins vegar aldrei vandamál hjá mér. Ég keyri kerrunni bara duglega utan í bílinn, og hengi hana einhvern veginn á hornið á stuðaranum. Þar stendur hún eins og klettur, og ég get áhyggjulaus raðað í bílinn og skrollað henni svo í næsta kerrubás. Eins og ég sagði: FRÁÁÁBÆR!

Annað dæmi um frábærleika bílsins er að hann hefur kennt mér ýmislegt um eigin hégóma. Yfirleitt keyri ég stolt um á honum, en fyrir kemur að ég skyndilega skammast mín óstjórnlega fyrir djásnið og vil alls ekki láta sjá mig. Nákvæmlega þetta kom fyrir mig í fyrradag.

Ég þurfti að taka bensín, eins og svo oft. Ákvað að renna við í Orkunni við Hagkaup, þið vitið 1. maí og enginn á ferli. Ég keyri inná planið, og sé að við dæluna er einhver svalur gaur á þessum voðalega fína fjölskyldu-rútubíl. Einhverra hluta vegna keyri ég framhjá dælunni, svo langt að það er eiginlega hallærislegt að fara að taka ægilegan sveig og snúa til baka að dælunni. Ég hefði gert það hefði ég verið á töff bíl, en þessi er ekki töff svo ég keyri upp að grindverkinu sem er meðfram bílastæðinu og hugsa "æi ég þykist bara vera að bíða eftir einhverjum þangað til hann fer". Svo ég stoppa þarna og þykist bíða eftir einhverju öðru en því að hann fari. En svo koma alltaf fleiri og fleiri, allt í einu þarf öll Akureyri að taka bensín í Orkunni. Og ég finn hvað ég verð enn glataðri, það er enn asnalegra að vera búin að húka þarna við grindverkið heillengi og skammast svo um síðir að dælunni :s. Svo ég bíð.... og bíð. En alltaf koma fleiri bílar, og að sjálfsögðu líður mér eins og allt fíaskóið snúist um mig og allir viti hvað ég er búin að húka þarna lengi. Og enginn kemur inní bílinn til mín svo ég geti keyrt í burtu. Hversu asnalegt er að vera bara einhvers staðar, og keyra svo bara allt í einu í burtu? Án þess að nokkuð gerist. Þegar djásnið mitt var farið að hitna ískyggilega og ég orðin úrkula vonar ákvað ég að kyngja kúlinu, hengja haus og skammast útaf planinu á einhverja aðra bensínstöð. Mér leið ekki töff það sem eftir lifði dags.

Þérun vs. venjuleg 1. persónu frásögn.

Í einhverri heimsreisu minni um netið nýlega fann ég mig hneykslast heldur verulega á þeim nýmóðins sið fólks að tala alltaf um sjálft sig í 3. persónu. Ekki er nóg með að fólk venji sig á þennan óþverra, heldur er það hætt að nota fornafn sitt og telur föðurnafnið líklegra til að veiða inn vott af virðingu. Og afraksturinn verður óendanlegt magn af óspennandi sögum af daglegu lífi hinna ýmsu Eitthvað-sona og Einskis-dætra. Hvað ef þetta lið er nú rangfeðrað, eins og hva.. 10% landsmanna er sagt vera? Þá er það beinlínis að ljúga til nafns, því það veit ekki betur. Já ég held það sé betra að halda sig bara við fornafnið.

Við þessar pælingar mínar allar ákvað ég aldeilis að gerast frumkvöðull í netheiminum og koma með nýjan, öllu hégómlegri ritstíl. Já dömur og herrar: Ég ákvað (og lofaði víst) að þéra mig við ómerkilegar frásagnir af sjálfri mér hér á netinu. Þessi efnisgrein gæti þá litið einhvern veginn svona út:

"Við þessar pælingar yðar allar ákváðuð þér aldeilis að gerast frumkvöðull í netheiminum og koma með nýjan, öllu hégómlegri ritstíl. Já dömur og herrar: Þér ákváðuð (og lofuðuð víst) að þéra yður við ómerkilegar frásagnir af sjálfri yður hér á netinu."

Eftir nánari ígrundun er ég þó hreinlega ekki viss um að ég geti staðið við loforðið. Ástæðan er sú að ég verð hreinlega ringluð á að skrifa með þessum hætti. "Þér" og "yður" hringsóla í kollinum á mér og það er happdrætti hvort verður fyrir valinu, auk þess sem ég áttaði mig á því að ég veit ekki hvort viðhangandi orð (sem hafa sjálfsagt einhver falleg málfræðiheiti sem ég man ekki lengur) beygjast og breytast eftir kynjum og svoleiðis óþarfa. Svo ég held ég muni einungis gera sjálfa mig að fífli við að reyna að slá um mig með einhverri rembu eins og þérun. Auk þess sem ég er nú þegar orðin sorgmædd yfir fátæklegri íslenskukunnáttu minni, hún virðist öll eftir sjónminni en ekki fræðum. Þetta vissi ég ekki, og þótti það betra.

Svo ég svík loforðið. En, sömu manneskju lofaði ég því einnig að sögurnar hér yrðu svokallaðar "band camp" sögur. Stolt tel ég mig hafa staðið við það.

Góðar stundir.